Met oneindige interesse in de beleving van het leven, ben ik voor het boek op zoek gegaan naar mensen met kanker. Ik hoefde niet ver te zoeken. Veel mensen kenden wel iemand met deze ziekte. Er was weinig voor nodig om medewerking te krijgen. “Was het boek er maar geweest voordat ik het kreeg” en “Ja, dit moet besproken worden!” hoorde ik keer op keer.
Ik voelde me betrokken bij Renske, Dick, Janny, Ruben, Tineke, Robert, Stoffer, Sheila, Nick en Margit. Het waren niet langer kankerpatiënten, maar het werden mooie mensen met gezichten, mensen met levensverhalen. Ik merkte dat mijn gevoel bij het idee kanker veranderde naarmate ik meer verhalen hoorde. Zachter, opener en realistischer.
Ook voelde ik zo nu en dan mijn eigen angsten langskomen. Stel dat ik het heb…, je voelt het niet aankomen! Opeens is het er, die keiharde diagnose. Wat beangstigend. Wat hard! Evenzo onverwacht als het opkwam, ebde die angst ook weer weg. Ik leerde van de tien ervaringsdeskundigen dat je mens blijft als kanker je overkomt, je blijft wie je bent en je gaat verder. Je gaat het aan met soms nog meer kracht dan je ooit inzette in je leven, en zoals met alle veranderingen in het leven speelt er zich een proces af in jezelf waar je op je eigen authentieke manier mee omgaat.
Die shock door de meedogenloze diagnose greep me telkens flink aan. 'Is het nodig om bij een diagnose een levensverwachting te geven?' vraag ik me serieus af. De meeste mensen die ik ben tegengekomen overstijgen de diagnose met vele jaren! Deze vraag is voor mij nog niet beantwoord.
Het kippenvel moment
De eerste mensen voor het boek waren al snel bekend. Toch wist ik dat er een verhaal in het boek moest komen van een patiënt die de innerlijke weg heeft gekozen naar genezing. Het boek moest een spiegel worden van de huidige tijd. Het kostte veel zoekwerk maar het lukte. De weg die Margit is gegaan. Het laatste verhaal. Toen ik na dit gesprek in de laatste vijf minuten vroeg of Margit nog iets toe wilde voegen kroop het kippenvel over mijn rug toen ze antwoordde: 'Blijf bij jezelf!'. Deze woorden waren tijdens het eerste interview door Renske gekozen als haar quote.
Mijn wens is dat elke patiënt de steun van de omgeving krijgt die hij/zij nodig heeft en dat dit boek daar een stukje aan bijdraagt!
Joia Stoutjesdijk